De kracht van een alleengeboren tweeling

Misschien herkende jij jezelf in de genoemde kenmerken uit een eerdere blog over alleengeboren tweelingen die ik schreef. En ben jij, net als ik, een alleengeboren tweeling (of meerling). Lees dan vooral even verder! Ik ontdekte namelijk dat als je voorbij de zwaarte durft te kijken er een enorme kracht schuilt in de 'vanishing twins' onder ons. En het komt vaker voor dan je zou denken.

De natuur

En dat het dus vaker voor blijkt te komen is eigenlijk niet eens zo verrassend als je naar de natuur kijkt. Afhankelijk van het diersoort en om te kunnen overleven in de natuur zijn sommige worpen nou eenmaal groter dan andere; waarvan er blijven leven, maar waarbij er ook wel eens dood gaan.
Ook in je familiesysteem of je systeem van herkomst (het gezin waarin je bent opgegroeid), kan dit het geval zijn. Je hebt misschien te maken gehad met overleden vruchtjes, miskramen, vroeggeboorten, stilgeboorten en/of kinderen die jong overlijden (om wat voor reden dan ook). Vooral vroeger was er veel kindersterfte, logisch dus dat de mens zo is ontworpen dat het soms extra vruchtjes op reis gaan bij de bevruchting.

Met als doel de overlevingskansen te vergroten en om de voortplanting van het menselijk ras zeker te stellen, begint daarom ongeveer 1 op de 10 zwangerschappen als een meerlingzwangerschap. In dit blog spreek ik over alleengeboren tweelingen, maar je zou er voor het gemak ook alleengeboren meerlingen kunnen lezen. Dan zijn meerdere vruchtjes tegelijkertijd met een levensvatbaar vruchtje gestart.

De implantingsfase

Bij de implantatiefase, wanneer de bevruchte eicel zich aan de baarmoederwand hecht, gaat het dus best vaak ‘fout’. Een van de vruchtjes wordt mogelijk niet goed gevoed of kan zich niet lekker innestelen. Dat andere vruchtje, waarbij het wel goed gaat, merkt dat direct. Die zit er met zijn neus bovenop. Bovendien weet dat klompje cellen al dat het echt niet alleen door de eileider is gaan zwemmen. Diep van binnen weet hij, hoe klein ie ook mag zijn, dat hij met nog iemand anders door die glijbaan (eileider) is gegaan. “Wie het eerst beneden is!” Dat deden ze samen, dat hadden ze zo afgesproken. Misschien wel met een heel team.  

Trauma

Het moment waarop het toch fout gaat is een trauma, wat op celniveau bij dit levende vruchtje wordt ingeprent. Het is dus niet alleen een trauma voor de moeder die een bloeding of de kramp krijgt. Ook voor dat levende vruchtje; “Mama, hallo, waarom ben je verdrietig, ik ben er nog!” Die maakt dat allemaal, onbewust mee en dat wordt op celniveau opgeslagen; De teleurstelling en het verdriet van mama en de afwezigheid van zijn tweelinghelft.

Ik spreek hier over een ‘vruchtje’ waarbij de impact groot is, zelfs op celniveau. Je bent ook een alleengeboren twee- of meerling wanneer je broer of zus in een later stadium komt te overlijden.

Natuurlijke reactie

Maar dat niet alleen. Want als zo’n dood vruchtje dan niet langer levensvatbaar is, dan komt ons lichaam in actie. Die wil geen dood materiaal in zich hebben. En het zou mooi geweest zijn dat het lichaam kon bepalen, he dat levende vruchtje niet en dat dode vruchtje wel, maar dat gaat helaas niet.
Het levende vruchtje krijgt, hoe klein ook, mee dat het moederlichaam aan de slag gaat met het opruimen van dat dode vruchtje. Het lichaam maakt stoffen aan om het af te stoten en dat levende vruchtje ervaart de afstotingsreactie van het moederlichaam. Dat staat gelijk aan een fysieke afwijzing van de moeder; “Mama, ik ben er nog! Waarom wijs je mij af?”
Wat zelfs kan leiden tot auto-immuunziekten later in het leven (met als doel dat het weerstand kan bieden tegen zichzelf, tegen jezelf vechten).

Zo’n gebeurtenis, wat zo’n vruchtje daar ervaart, heeft dus grote impact. Het gaat dus nog veel verder dan dat ik altijd dacht. En dat is iets waar het vruchtje niets aan kan doen, evenmin als de moeder. Deze natuurlijke reactie van het lichaam, de blootstelling aan die stoffen die het lichaam aanmaakt om er voor te zorgen dat dat dode vruchtje afgestoten wordt, is niet te voorkomen.
En voor dat vruchtje, die dat allemaal meemaakt in die moederbuik, geeft dat onbewust de boodschap van afstoten en afwijzing mee, alsof je eigen moeder weerstand heeft tegen jou in de buik. Dat voelt dat vruchtje; “Mama, mag ik hier niet zijn? Wil je me hier niet hebben?” en dat trauma zit in de basis, in zijn cellen opgeslagen.
 

Slachtoffer

Dat gevoel, dat het overgebleven levensvatbare vruchtje bij zich draagt, er helemaal alleen voor te staat, kan hij zijn leven lang met zich meedragen. Hij is daar een soort van slachtoffer van en krijgen eerste overtuigingen zijn oorsprong; “Wat ben ik waard als zelfs mijn eigen broer of zus me in de steek laat” en “Zelfs mama wil me niet!”. Met een flinke deuk in zijn zelfvertrouwen en een flinke portie achterdocht; ‘Niemand is te vertrouwen, ik moet het allemaal alleen doen’. En zo zijn er nog een aantal  basisovertuigingen meer die hier gevormd worden.

En als ze verder opgroeien zie je dat sommige van deze kinderen nogal eens de hang hebben naar dat overleden vruchtje (broertje of zusje) en die andere wereld of blijven er in vast zitten en willen niet vooruit. Ze willen er naar toe, verhaal halen; “Dit hadden we zo niet afgesproken voor dat we aan onze reis zouden beginnen, we zouden dit samen doen”, vaak zijn dit soort kinderen heel erg rechtvaardig; “Want ook ging het niet eerlijk en dat laat ik me nooit meer gebeuren!”
Ze stellen zichzelf ook onbewust vaak de vraag; “Mag ik wel de eerste zijn, mezelf op de eerste plaats zetten. Ik wil niet winnen!” Ze willen het heel graag goed doen, perfect zelfs; “Ik moet het ook allemaal alleen doen. Laat mij het maar doen, dan weet ik zeker dat het goed komt” maar ook “Ik kan het niet alleen, ik wil het samendoen.” Behoorlijke tegenstrijdige overtuigingen dus soms. Het is altijd de kunst om het hele verhaal te zien. Het hele geboorteverhaal, het hele bevallingsverhaal en alles er omheen. Dan zul je zien; gedrag is altijd logisch!

(H)erkenning

Erkenning voor dit vruchtje, en later voor het kind of de volwassene, is dus heel belangrijk. En al is de kans best groot dat je er iemand in herkent, of dat jij er ook een bent, ook bij mij duurde het even voordat ik het in de gaten had.

De grote ontdekking kwam bij mij pas na mijn 40e. In het kader van mijn opleiding tot kindercoach was ik bij een familieopstelling aanwezig, waar mijn ‘alleengeboren tweeling’ stuk ineens werd aangeraakt. Dat zie je vaker gebeuren bij een opstelling, zeker wanneer er in het familiesysteem thema’s zijn, de ‘unfinished business’ ten aanzien van eerdere overleden vruchtjes, miskramen, vroeggeboortes of overleden kinderen.
Dan wordt dat ineens zichtbaar, doordat diegene zo gekoppeld is aan dat dode vruchtje in het systeem. Met onzichtbare draadjes verbonden aan al die veel te vroeg gestorven zieltjes waar te weinig of niet over gesproken werd, omdat het te pijnlijk was. Met name vroeger vond men het ‘beter’ het er helemaal niet meer over te hebben, er zat schaamte op, zeker ook omdat het werd gezien als een straf van God.
Maar deze zieltjes in de lange rij mensen die je voorgingen, willen nog steeds gezien, gehoord en geliefd worden. Zij willen erkenning; “Mag ik er eigenlijk wel zijn?”, zelfs vandaag de dag nog.
 

Verborgen kracht

Mij niet gezien denk je nu misschien, ik wil hier niets van weten!
Een logische gedachte, ik begrijp dat. Maar er zit ook iets moois voor jou in. Iets wat je in je kracht kan zetten. Lees dus vooral nog even verder.

Nu je begrijpt dat het zo is gegaan volgens de natuurlijke gang van zaken, en dat het de bedoeling was dat jij degene bent die van de twee vruchtjes mocht blijven leven, is het tijd om je niet langer schuldig of als slachtoffer te voelen. Als je de ene helft van een tweeling bent geweest, realiseer je dan dat je ook twee keer zoveel te ontvangen en te halen hebt in het leven.
Een simpel voorbeeld: je hoeft je eten niet te verdelen over twee bordjes, maar je mag het allemaal voor jezelf hebben. De energie hoeft niet naar de ander te gaan; jij mag het gebruiken. De ideeën hoeven niet eerlijk verdeeld te worden; jij mag ze uitvoeren. Vaak zie je ook een enorme schat aan kwaliteiten, talenten, veelzijdigheid en interesses die je hebt, die je allemaal kunt benutten in wat je hier te doen hebt.

Het gat hoeft niet opgevuld te worden om te beseffen dat dood ook bij het leven hoort. Als je dit inziet, gaat er een wereld voor je open. Dood hoort nu eenmaal bij het systeem van leven en voortplanting. En vruchtjes en kinderen uit het familiesysteem zijn misschien aan jou gekoppeld door dat onzichtbare lijntje wat je hebt met de zo gewenste tweelingbroer of zus. Door ze te erkennen en een stem te geven, hoef je je niet langer schuldig te voelen.

Alles is voor jou

Als alleengeboren tweeling heb ik persoonlijk deze dynamiek ook ervaren. Ik realiseerde me dat het verlies van mijn tweelinghelft een diepere invloed had op mijn psyche dan ik altijd dacht. Ik voelde me schuldig en handelde daar naar, zonder dat ik dat van mezelf wist.
Maar er is ook een andere kant aan dit verhaal. Het overlevende vruchtje draagt niet alleen het trauma van het verlies, maar ook het potentieel van beide vruchtjes. Je mag alles wat voor twee bedoeld was, voor jezelf hebben en inzetten. Hoe tof is dat!

Het potentieel in jouw familiesysteem

Als we het thema van alleengeboren tweelingen niet alleen als zwaar zien, maar ook als een kans om te helen en om de dood te omarmen. In plaats van in het gat van gemis te springen, mag je op je eigen plek gaan staan en kun je de enorme hoeveelheid aan kansen en mogelijkheden van wat nog in het systeem aanwezig is, gaan aanboren en gaan leven. Dat hoeft niet, dat mag.

Weet dat ze staan te popelen om erkenning te krijgen en je daarvoor te belonen en dat ze niet kunnen wachten tot jij dat ziet. Na al die jaren van voorouderlijke belasting, waar zij om wat voor reden dan ook niet zelf toe in staat waren, heb jij nu de eer. Neem het maar aan en laat al die gestolde energie maar weer stromen.
Zie het als een cadeautje om het maximale uit jezelf te halen. En zij zullen als heuse cheerleaders je hierin steunen!
 

Tot slot

Het is een verhaal van ontdekking, van het vinden van kracht in de schaduw van verlies en tegelijkertijd dankbaar zijn voor de onzichtbare band die voortleeft, zelfs als een helft van het geheel verdwenen is.

Ik begon te begrijpen dat ik niet alleen was in mijn reis. Naarmate ik mijn eigen verhaal deelde, kwamen anderen naar voren met hun eigen ervaringen van verlies en verlangen. Regelmatig heb ik er weer eentje voor me zitten in de praktijk. Bewust of nog onbewust. Ik benoem het en als ze er aan toe zijn kunnen ze het ook zien en aanspraak maken op die ongekende kracht.
Want hoe krachtig zijn we! In het hart van elke alleengeboren tweeling schuilt een enorme kracht, daar ben ik van overtuigd. En die kan alleen maar groter worden naarmate de tijd verstrijkt. Een kracht die ons in staat stelt om te leven, om veerkrachtig en ontzettend creatief te zijn (we moesten er ondanks alles toch maar iets van zien te maken). Het stelt ons in staat lief te hebben en te blijven groeien, zelfs te midden van ons allergrootste verlies. Die van onze allerliefste broer of zus.

Er is nog zoveel te vertellen over dit thema en ik leer elke dag weer meer. Ik kan onmogelijk alles in 1 blog stoppen, maar ik kan begrijpen dat je meer wilt weten over dit thema en andere geboortepatronen. Dus wil je weten hoe jijzelf 'gewired' bent of wil je meer nzicht in het gedrag van je kind. Ik kan neem graag de tijd voor je om samen de puzzel te maken en het te snappen. Laat je het me weten? Dan plannen we samen een afspraak in. 

*Nog even over die voeding, dat is vaak wel een dingetje hoor. Want mag je van jezelf, als alleengeboren tweeling, wel voeding tot je nemen, of voel je je dan schuldig. Of is er juist een leegte die je niet wil voelen waardoor je gat wil vullen. Sommigen hebben ook het idee dit stiekem te moeten doen, als er niemand kijkt pas te willen eten of willen er juist controle op.
Ikzelf, alleengeboren tweeling, vond het thema voeding in het verleden nogal ingewikkeld en gunde zodoende altijd iemand het grootste of lekkerste stuk (vlees of toetje). Ik benadeelde mezelf hierin en paste me erg aan, niet alleen op het gebied van eten. Ik gaf graag en soms ook teveel weg, vanuit de overtuiging dat het mij niet beter mag gaan als de rest of dat ik minstens aan die ander moest denken. Een voorraadkast vol, zodat ik nooit een tekort zou ervaren en altijd te veel eten klaargemaakt. Dat heb ik echt moeten shiften en nog steeds stap ik nog wel eens in die valkuil. Koop ik niet 1 maar 2 toetjes of bestel ik een dubbele latte. Mooie input voor een andere blog op een ander moment.
 
#ladyteaspoon #coachopstelten #alleengeborentweeling #vanishedtwins #alleengeborenmeerling #yourenotalone #cupofpositivitea #vooroudelijkebelasting #familiesysteem #potentieel #creatiekracht