Als 'Living on the edge' je geboorteverhaal is

Twee jaar geleden schreef ik een persoonlijk verhaal. Mijn kleine nichtje logeerde op dat moment een weekend bij ons. In die dagen met haar besefte ik ineens hoe bijzonder het was dat ze bij ons was. Ik zette mijn gedachten om in woorden en dat werd een verhaal. Verder deed er nog even niets mee. Begin dit jaar kwam ik het verhaal weer tegen. Ik las het nog eens en mag het nu met toestemming van mijn zus ook met jullie delen. Soms zit het leven zo bizar in elkaar. Zelfs wanneer alle hoop lijkt verloren kunnen wonderen bestaan en geven ze richting aan je leven. 
 
Toen zij haar eerste stap hier op aarde zette, was ik meteen onder de indruk. Ik kende haar nog niet echt natuurlijk, maar voelde direct een band. Onvoorwaardelijke liefde en enorme bewondering had ik voor haar. Als je ervoor kiest om op die manier je entree te maken, nou dan heb je wel een missie hoor. Met haar komst heeft ze onbewust ook een enorme slinger gegeven aan mijn levenspad. Haar moeizame start was voor mij het startsein om me verder te gaan verdiepen in zwangerschap en geboorte en de vele geboortepatronen die daarbij horen. Ik kwam in aanraking met ’Geboorte in Kaart’, heb me verder laten scholen en mag me nu ‘geboren professional’ noemen. Zo kan ik nu de kennis vanuit de geboortepsychologie met ouders delen door middel van een heldere methode. Ik kan ze handvaten en tips geven en inzicht in het gedrag van hun kind of in dat van hunzelf. De geboorte is de blauwdruk van je leven weet ik inmiddels. 
 
Het liefst zou ik van elk kind wat mijn praktijk binnenstapt willen weten hoe zijn of haar start is geweest. Het is ook een standaardvraag bij elk intake-gesprek. Het geeft zoveel inzicht wanneer ouders dit met me willen delen. Daar aan de basis ligt de oorsprong van een aantal diepgewortelde overtuigingen die sturing geven in de alledaagse dingen die je doet.

En dan nu het verhaaltje wat ik destijds schreef… 
•
Er logeert dit weekend een meisje van bijna 4 bij ons. Ons nichtje. 
Gisterenavond bracht ik ze naar bed en ze vroeg me of ik nog een verhaaltje voor wilde lezen. Natuurlijk doe ik dat. I love to read. Ze had een leesboekje meegenomen in haar koffer: ‘Kikker is jarig’
 
Ik kijk naar het boekje en vertel haar zonder dat ik het echt in de gaten heb; “Je verjaardag, dat is eigenlijk de dag waarop je geboren bent”. 
Ze gaat er direct op in en zegt heel wijs: “Dat was toen ik bij mama uit de buik kwam, in het ziekenhuis.”
 
Ik val stil. Het is zo wonderlijk dat ze naast me zit, want dit meisje heeft een verschrikkelijk geboorteverhaal en zo’n ontzettend pittige start gehad... Met een ongelooflijke hoeveelheid aan geboortepatronen die bij zo’n heftige start horen, wanneer je balanceert op het randje van leven en dood. 
En het was niet alleen zij die het zwaar had, ook haar mama vocht op dat moment voor haar leven. Mijn zus die te dealen kreeg met een vruchtwaterembolie in haar bloedbaan, door het oog van de naald kroop en pas een week na de geboorte van haar dochtertje uit een coma ontwaakte. 
Deze lieve meid die haar moeder eigenlijk hard nodig had omdat ze door alle complicaties die optraden bij haar geboorte, met zuurstofgebrek ter wereld kwam, met spoed overgeplaatst werd naar een ander (kinder)ziekenhuis en daar 72 uur lang werd terug gekoeld tot 32 graden om de schade te beperken. Wat een kennismaking met deze wereld! Maar mama kon er niet voor haar zijn. Ze moest het alleen doen. Ze moest vechten. Het mocht niet fout gaan. Beiden moesten dus knokken voor hun leven. En wij als familie… wij konden enkel machteloos toekijken en hopen op een godswonder. Want alleen dát zou hen nog kunnen redden. 
 
En kijk nu eens, bijna 4 jaar later. Ik ben zo dankbaar dat ze er beiden nog zijn. Dankbaar dat mijn toen nog kleine neefje op die bewuste dag een heldendaad verrichte door de telefoon voor zijn moeder te halen zodat ze 112 kon bellen. Dankbaar dat hij de voordeur zelf open kreeg en het ambulancepersoneel binnen kon laten. Dankbaar voor het feit dat mijn zus op slechts 5 minuten rijden van het ziekenhuis woonde. Dankbaar dat er toevallig twee medische teams klaarstonden i.v.m. het wisselen van de dienst. Dankbaar dat ze al hun specialistische kennis en zorg in hebben gezet. Dankbaar dat ze vochten voor hun leven. Dankbaar dat ze hier nu bij me op schoot zit. Mijn nichtje.
 
Ik denk even terug aan die onwerkelijke tijd, hoe het voor haar begon. Het allerberoerste telefoontje wat ik als kersverse tante en zus kreeg in het holst van de nacht. Die verschrikkelijke nachtelijke lange autorit naar de eerste hulp. Wat heb ik vaak bij haar bedje gestaan, gehuild, gevloekt en gebeden. De talloze doekjes met mama’s geur die op en neer vervoerd werden tussen beide ziekenhuizen. Haar naam steeds als Mantra voor haar gezongen. De voorzichtige aanrakingen en de lieve woorden die ik tussen de piepjes en de prikjes en tubes in haar oren fluisterde... En zo ook bij mijn zus. Elke dag schreef ik even op hoe het die dag was gegaan. Niet wetende of ze het ooit zou kunnen terug lezen. 
 
Zij was hetzelfde meisje wat met haar komst ervoor zorgde dat ik later na afloop van een lezing van Anna Verwaal me verder ging verdiepen in zwangerschap, geboorte en de geboortepatronen. Want als dit haar start was geweest, wat wil dit meisje dan horen, wat was haar behoefte, wat kan ik mijn zus hierover vertellen, hoe kan ik haar helpen en wat kan ze zelf doen? Eigenlijk heeft haar geboorte er ook aan bijgedragen dat ik me uiteindelijk ben gaan verdiepen in alles omtrent geboorte en familiesystemen. Zo heeft ze met haar komst en haar leven dus ook zeker een duwtje in die richting gegeven.
 
Wat ben ik haar ongelooflijk dankbaar. En wat is ze mooi. Ze loopt voor op leeftijdsgenootjes en wil alles zelluf doen. Dat is ze immers gewend en ze heeft bewezen dat ze dat kan. Ze springt, rent, danst, lacht, klimt en zingt er vaak op los.  Ze heeft het meest schattige snoetje, is een en al liefde en is nergens bang voor. Living on the edge... dat is wat ze doet en na zo’n heftige start kun je toch ook niet anders. Ze doet haar naam eer aan!
 
Binnenkort breng ik het geboorteverhaal voor dit meisje in kaart. Heel speciaal dat ik dit mag doen. Ik heb er nooit op aangedrongen, maar gewacht tot de vraag vanzelf vanuit mijn zus zou komen. Dit kwam eigenlijk n.a.v. een spontane tekening die ze eerder maakte toen ze bij mij was. Ze tekende haar eiland, met allemaal enge mensen eromheen, vertelde ze. Vooral als het donker was, dan kwamen ze. Op de vraag wat haar zou helpen, riep ze spontaan “ijsjes eten! Want ijsjes helpen mij”, en hoe logisch is dat antwoord als je weet dat kou letterlijk haar leven heeft gered. Er moest ook een tafel en stoel op haar slaapkamer komen zei ze, zodat ze altijd kon tekenen als ze dat wilde. Oh en er stond daar ook een bed voor o.a. ‘Tante Suus’. Aan de rand van haar eiland waren ook nog een heleboel televisies. En als laatste tekende ze nog een flink aantal kruisjes om haar eiland heen “want die horen bij mij”... En als je haar verhaal kent zouden die zomaar eens kunnen staan voor de vele hechtingen of voor de ‘kruisjes’ die op de splitsingen van de vele slangetjes zaten, bij zowel haar als haar mama. Deze T-tjes heeft ze ook meermaals aangewezen aan mama als ze weer even terug waren in het ziekenhuis. En als ze daar zijn vindt ze niets leuker als door de gangen heen struinen en foto’s te kijken… Een beetje alsof het haar thuisbasis is, en dat is niet zo vreemd natuurlijk.
 
Binnenkort gaan we haar verhaal in kaart brengen. Ik weet zeker dat er weer tranen zullen komen bij dit (voor mij ook) heftigste bevallings- en geboorte verhaal ooit. Dat zullen helende tranen zijn en voor deze ene keer jank ik gewoon keihard mee.
 
Haar mama mag haar straks het hele verhaal vertellen en haar de erkenning geven die ze nog nodig heeft. Ik kan mijn zus laten zien hoe logisch haar gedrag is. En wat ze toen onmogelijk kon doen omdat ze zichzelf moest zien te redden, kan ze hiermee wellicht iets verzachten. Ze hebben het zo wonderlijk goed gedaan. Ze mag haar het bevallingsverhaal en het geboorteverhaal vertellen en hoe anders ze het voor haar dochter gewenst had. En voor haarzelf. Ik ben zo trots op die twee. 
 
En nu zit ik hier met haar een boekje te lezen. Ik vertel haar daarom alleen hoe blij tante Suus is dat ze komt logeren. Hoe fijn ik het vind dat ze er is. Hoe trots ik op haar ben. En op haar moeder, mijn zus. We spelen nog een paar keer verstoppertje en wanneer ik een kort filmpje naar mijn zus stuur waarin ze met haar 3 jaar tot 20 telt, stuurt ze terug dat ze dat ‘Kiekeboe-spelletje’ het allerleukste vindt. En ik snap hélemaal waarom en roep daarom nog een maar een paar keer; “Jaaah. Dus daar ben je dan eindelijk. Wat ben ik blij dat ik jou gevonden heb. Welkom lieve meid”.
 
En ik denk; Wat heb jij een weg afgelegd om hier te komen. Ik ben zo benieuwd wat jij in deze wereld komt doen. Hoe jij de wereld komt verlichten. Want dat jij hier een taak te vervullen hebt moge duidelijk zijn. Je mag hier zijn. Girl on a Mission. Kom maar snel weer eens logeren, want je weet maar half hoe bijzonder je voor ‘tante Suus’ bent.
•
Heb je het verhaal gelezen en wil je hier meer van weten? 
Geboorte is de grootste overgang naar de echte wereld. Op welke manier heb jij (of je kind) die overstap gemaakt? En hoe vormt dat nu wie je bent?
Ook interesse in een complete Geboorte in kaart en of weten wat de behoeftes zijn bij de start die je kindje heeft gehad? De gebruiksaanwijzing? Het geheime draaiboek van het leven? 
Meer info hierover kun je op de pagina aanbod lezen. 
 
#coachopstelten #atelieropstelten #kindercoach #coach #geboortepatronen #reptielenbrein #wonderbaarlijk #blauwdruk #gedragisaltijdlogisch #logeren #kikkerisjarig #jegeboorteinkaart #geboorteinkaart #behoefteinkaart #dankbaar